We moeten onze opvattingen enigszins ontmenselijken en zelfvertrouwen krijgen zoals de rots en de oceaan waaruit we zijn voortgekomen. Robinson Jeffers

We leven in een tijd van sociale, economische en ecologische ontrafeling. Overal om ons heen zijn tekenen dat onze manier van leven al geschiedenis gaat worden. We zullen deze realiteit eerlijk onder ogen zien en leren hoe ermee te leven.
We verwerpen het geloof dat de samenkomende crisissen van onze tijd kunnen worden gereduceerd tot een reeks ‘problemen’ die technologische of politieke ‘oplossingen’ nodig hebben.
Wij geloven dat de wortels van deze crisissen in de verhalen liggen die we onszelf hebben verteld. We willen de onderliggende verhalen van onze beschaving, uitdagen: de mythe van vooruitgang, de mythe van menselijke centraliteit en de mythe van onze scheiding van ‘de natuur’. Deze mythen zijn gevaarlijker omdat we vergeten zijn dat het mythen zijn.
We zullen de rol van verhalenvertellen opnieuw benadrukken als meer dan slechts vermaak. Het is door verhalen dat we de werkelijkheid weven.
Mensen zijn niet het centrale idee en het doel van de planeet. Onze kunst begint met de poging uit de menselijke bubbel te stappen. Door zorgvuldige aandacht zullen we opnieuw contact maken met de niet-menselijke wereld.
We zullen het schrijven en de kunst vieren die gebaseerd zijn op een gevoel van plaats en tijd. Onze literatuur is te lang gedomineerd door degenen die de kosmopolitische burchten bewonen.
We zullen onszelf niet verliezen in de uitwerking van theorieën of ideologieën. Onze woorden zullen elementair zijn. We schrijven met vuil onder onze nagels.
Het einde van de wereld zoals wij die kennen is niet het einde van de wereld. Samen zullen we de hoop vinden die verder gaat dan de hoop, de paden die leiden naar de onbekende wereld die voor ons ligt.