In de hoek van de therapiekamer zit ze, haar schouders licht gebogen, haar lichaam afgewend en handen verkrampt voor haar gezicht.
“Waar bent u?”, “Ik kan u niet voelen”, mompelt ze aarzelend en bijna onhoorbaar, alsof ze toestemming vraagt om er te zijn.
Ik leg mijn hand zachtjes op haar schouder. Een uitnodiging zonder woorden.
In de ruimte tussen ons ontvouwt zich langzaam iets ouds en iets nieuws. Ze ademt diep in, haar stem breekbaar: “Het voelt alsof ik het allemaal alleen moet doen… Altijd al zo geweest.”
Ik blijf. Stil. Aanwezig.
Dit is de asymmetrie van het moment. Zij draagt het gewicht van oude eenzaamheid; ik bied de bedding waarin het voor het eerst niet ondragelijk hoeft te zijn.
Haar ogen vullen zich met tranen, maar deze keer draait ze zich niet weg.
We ademen samen door de pijn.
Later, als het zwaarste voorbij is, delen we een glimlach over iets kleins — een grapje over dat ik werkelijk altijd dezelfde donkerblauwe overhemden draag.
En daar, in dat gedeelde lachen, gebeurt het wonder van symmetrie.
Voor een kort moment verdwijnen de grenzen. Er is geen therapeut en cliënt meer, geen rol, geen verschil.
Alleen twee mensen, samen.
Twee harten, één ritme.
In die cirkel van verbondenheid, waar dragen en delen, donker en licht elkaar vinden, verschuift er iets wezenlijks.
Ze kijkt me aan, dit keer steviger verankerd in zichzelf, en zegt: “Misschien hoeft het niet altijd alleen…”
Ik knik opnieuw.
Precies dát is de beweging. Precies dát is de belofte van helen.

* De titel is ontleend van Diana Foscha’s indrukwekkende boek: Undoing Aloneness and the Transformation of Suffering Into Flourishing uit 2021