We leven ons leven door te proberen onze vergankelijkheid te verankeren in een of andere illusie van onophoudelijkheid en stabiliteit. We maken plannen, we doen beloftes, we ondersteunen de stroom van onzekerheid met gewoonten en routines die ons sussen met de geruststellende droom van voorspelbaarheid en controle, om onszelf keer op keer weer gebogen te vinden in de overgave aan krachten en gebeurtenissen die veel groter zijn dan wij. In die momenten, knielend in een poel van het onbekende, breekt het hart open en laat het leven – het leven zelf, niet het voorwenden van het leven dat voortkomt uit controle – binnenstormen.