We leven ons leven door te proberen onze vergankelijkheid te verankeren in een of andere illusie van onophoudelijkheid en stabiliteit. We maken plannen, we doen beloftes, we ondersteunen de stroom van onzekerheid met gewoonten en routines die ons sussen met de geruststellende droom van voorspelbaarheid en controle, om onszelf keer op keer weer gebogen te vinden in de overgave aan krachten en gebeurtenissen die veel groter zijn dan wij. In die momenten, knielend in een poel van het onbekende, breekt het hart open en laat het leven – het leven zelf, niet het voorwenden van het leven dat voortkomt uit controle – binnenstormen.

Mijn magnolia, March Till Frost, bloeit gedurende een kostbare week in de lente, om mij eraan te herinneren dat het leven leefbaar is, om te verwelken en mij te attenderen dat het geleefd moet worden.
Mijn magnolia explodeert, met haar weeklange bloei en schreeuwt met een open mond van opwinding over het voorbijgaande wonder van in leven zijn. Er is wreedheid aan deze schoonheid zo fel en zo vluchtig, maar ook is er vriendelijkheid in haar zachte aansporing om geen enkel moment van het leven te verspillen. In vijf dagen kan een heel leven geleefd zijn.